725. Yenə gecə yata bilmədiyim günlərdən biri daha, normalda gec yatsam da ən azından 5 ə kimi yatmış olurdum, bu gün isə gördüm ki, yox yata bilmirəm çıxdım balkona gördüm ki, hava yavaş-yavaş açılmaq istəyir, saat 5:45 göstərir hava isə -6 dərəcəni, şəhər isə hələ oyanmayıb balkondan baxanda ana yolda sadəcə tək tük tramvaylar görmək olur, bir an elə bilirsən ki, şəhərdə tək sən yaşayırsan, görürsən balkon bəs etmir havaya uyğun alt üst geyinib qulaqlığı götürüb özümü atıram çölə, çölə çıxanda ölüm səssizliyinin səni əhatəsinə aldığını fərq edib tez qulaqlığı taxıb, ana yolun üstündə duran körpüyə doğru irəliləyirəm beynim isə dayanmır, götür qoy edirəm, min dənə şey fikirləşirəm, axırda da yorulub "maria, bilirsen nə var sikdir elə, hər şey öz yolunu tapacaq əvvəl axır " yenə qamsızlığımı üstümə götürüb yeriməyə davam edirəm, körpüdən düşən kimi kiçik parka yaxınlaşanda bir qadının (hardasa 60-65 yaş aralığı olar) iki dənə itini gəzdirdiyini görürəm( mən yaşadığım binada yaşayır bir neçə dəfə liftdə rastlaşdığımı xatırlayıram) sonra isə parkda qabağıma çıxan ilk skamyaya özümü atıram, gözümü yumuram özümü musiqinin və ruh donduran havanın qucağına buraxmaq istəyirəm ki, birdən ayağımda nəsə hiss edib irkilirəm, itlərdən birinin gəlib ayağımı iylədiyini və ayaqqabıma sürtündüyünü görürəm başımı qaldırıb sahibinə baxıram üzümə gülümsəyir ( bu bir növü itinizə toxuna bilərəm sualına bəli cavabı kimi bir şey idi, heç bir dialoqa girmədən) əyilib iti əzizləməyə başlayıram şirin bir it idi, sonra birdən skamyaya yanıma çıxıb oturur, heyvanlara o qədər həsrət qalmışam ki, istəyirəm iti götürüb bağrıma basım ( prosta sahibi var deyə edə bilmirəm ) nəysə it özünü mənə sürtür mən də onun yumşaq tüklərini əzizləyirəm ( heyvanlar çox özəldilər insandan qat qat daha yaxşıdılar hər zaman ona görə əgər şəraitiniz varsa düşünmədən heyvan sahiblənin, insana inanılmaz yaxşı hiss etdirir)..itin başını sığallayaraq, varlığının mənə verdiyi qəribə rahatlığı hiss etməyə başladım. O an nə soyuq hava, nə beynimdə dolaşan xaotik düşüncələr, nə də məni yoran, içindən çıxmağa çalışdığın duyğular önəmli deyildi. Sadəcə, o kiçik anın içində var olmaq istəyirdim deyəsən ( hamıya "anı yaşayın" məsləhətini verən mən'in heç vaxt tam edə bilmədiyi bir reallıqdır)

it hələ də yanımda idi, sanki menim özümü tək hiss etməməyim üçün əlindən gələni edirdi. Onun sakitliyi, sirinçeliyi içimdə bir yerlərdə dağınıq qalan duyğularımı az da olsa yumuşaldırdı. Ətrafdakı səssizlik, şəhərin hələ tam oyanmaması və gözlərini yavaş-yavaş işıqlandıran şəhər… bir neçə dəqiqəlik də olsa, məni bütün dünyadan ayırmışdı.
Başımı qaldırıb ətrafıma baxdım –hava hələ də dondurucu idi, amma içimdə qəribə bir istilik yaranmışdı. Çünki bu səhər, soyuq havaya baxmayaraq, mənə bir şey hiss etdirmişdi – az da olsa, bir yerlərdə hələ də incəlik, istilik və anlayış vardı heç özüm də bilmirəm nə yazıram ...

Sahibi iti çağırdı, tasmasini buraxmışdı yanıma oturduğundan əmin olduğu üçün , o da son dəfə mənə baxıb, getdi.

Birazdan saatıma baxdım– artıq 6:30 göstərirdi, şəhər yavaş-yavaş oyanırdı. Amma mən hələ də o skamyada qalmaq, bir az daha bu səssizliyin içində itib getmək istəyirdim. Çünki bilirdim ki, bu skamyadan qalxıb getdiyim an, hər şey yenidən davam edəcək ( qarmaqarışıq hislerim, xaotik düşüncələrim).

Mən isə deyəsən bir anlıq dayanmaq, heç nəyə fikir vermədən sadəcə var olmaq istəyirdim....